Mijn Eerste Marathon: TCS Amsterdam Marathon 2016

Mijn eerste marathon. Ik sluit mijn ogen voor de start. Vandaag ga ik voor het eerst in mijn leven een marathon lopen. Stap voor stap nader ik de start. Duizenden mensen zitten in het Olympisch Stadion. De spanning loopt op. En dan is het zover. Ik ben begonnen aan mijn eerste marathon ooit.

‘If you want to run, run a mile. If you want to experience a different life, run a marathon.’
– Emil Zatopek

Mijn eerste marathon ervaring

Hou je vast. Dit wordt een langer verhaal dan je van me gewend bent. Pak een kop thee of kop koffie bij de hand. Voor jou wordt dit hoe dan ook een mooi verhaal. Mijn benen vonden het iets minder leuk.

Laat ik beginnen bij het begin. Het is zondag 16 oktober 2016, de dag dat ik mijn eerste marathon ga lopen.

0 km: wedstrijdspanning

Om 4:30 schrik ik wakker. Vandaag is de dag van mijn eerste marathon. In mijn dromen heb ik de marathon al een paar keer gelopen maar die tellen helaas niet mee. Ik blijf liggen tot 5:50 en stap dan mijn bed uit, neem mijn normale ontbijt (kwark, noten, frambozen en havermout) en bereid me voor op de marathon.

De laatste sportdrank is klaargemaakt en de tas staat klaar. Tijd om de metro te pakken. Werkelijk overal in Amsterdam zie ik hardlopers om me heen. Iedereen loopt naar het Olympisch Stadion. Ik druk mijn muziek in en geniet van het moment. Dit wordt speciaal. Een halfuur voor het startschot eet ik nog een banaan, drink water en meld me in het startvak. Ik ga beginnen aan mijn eerste marathon.

eerste marathon

Het Olympisch Stadion voor de start van de TCS Amsterdam Marathon 2016

Let the race begin!

Het startschot klinkt. De eerste stappen zijn gezet in een 42,2 kilometer durende uitputtingsslag. Voor de wedstrijd kon ik nog steeds niet geloven dat ik nu echt ging meedoen aan een marathon, maar na het startschot heb ik nog maar één focus: mijn eerste marathon binnen 4 uur uitlopen. No matter what.

1-5 km: De marathon gaat van start

De eerste kilometers gaan soepel. Alle voorbereidingen (gevarieerde trainingen, voeding, herstelmomenten, taperen en stapelen) lijken hun werk te doen. We rennen door het Vondelpark en onder het Rijksmuseum door met veel publiek langs de weg. Het is een bijzonder parcours voor een bijzondere dag.

Ik geniet van de eerste kilometers, maar er gaat meteen iets mis. Mijn hartslag per minuut ligt 10 tot 15 hoger dan normaal. Bij de laatste trainingen was dit ook het geval en dit baart me zorgen voor de wedstrijd. Het zal me helaas niet meer lukken om deze te verlagen.

5-10 km: hardlopen zien als een belevenis

Ondanks de verhoogde hartslag loop ik volgens plan en heb ik een goed gevoel over vandaag. Op wat kleine pijntjes na loop ik met de juiste focus en concentratie. Onderweg maak je ook veel mee. Kijk maar bij het volgende stukje.

10-15 km: So Far So Good

Zo loopt een hardloper vlak voor mij tegen het enige dranghek aan dat er staat. Een prestatie op zich, maar ook dat is de marathon. Zelfs de deelnemers reageerden met een ‘oehhhh’. Dat deed echt pijn voor de loper. En langs de Amstel zien we mensen die speciaal voor de marathon aan het flyboarden zijn. Gaaf om te zien.

15-20 km: een kindje zorgt voor een onroerend moment

Langs de Amstel staat een jongetje samen met zijn moeder. Dit jongetje steekt zijn hand uit naar de marathonlopers en het is schitterend om te zien hoe ALLE marathonlopers dit jongetje een high five gaven. Ik vond dit geweldig om te zien. En ik geloof dat alle marathonlopers, hoe gek het ook klinkt, deze high five goed konden gebruiken.

21-25 km: toenemende pijn – grootste uitdaging moet nog komen

Langzaam maar zeker bouwt de pijn zich op. De benen worden zwaarder en zwaarder. Er zijn marathonlopers die opgeven en het voor gezien houden. Vrij vroeg, maar het gebeurd. Niet gek, want 21 tot 25 kilometer is al een hele afstand! Waar ben ik aan begonnen?

eerste marathon

26 km: het hardlopen gaat nog goed

26-30 km: steun en het begin van een uitputtingsslag

Bij 26 kilometer wacht mijn vriendin met een nieuwe bidon. Ik geef haar een kus, verwissel snel de bidons en ren direct verder. Geen tijd te verliezen. Rond 28 kilometer zie ik dat mijn hartslag richting kritieke toestand gaat. Deze hartslag zou ik pas tegen het einde van de wedstrijd moeten hebben en niet nu al.

Ik verminder mijn snelheid, breng de hartslag terug en ren daarna weer op mijn marathontempo. Dit lijkt een goede zet te zijn, want de hartslag wordt stabieler. Elke meter begint vanaf 32 kilometer serieus pijn te doen.

En ik ben niet de enige. Een heel klein heuveltje (ik bedoel echt heel klein) zorgt ervoor dat de helft van de marathonlopers even moet wandelen. Best komisch om te zien. De marathon wordt nu een echte uitputtingsslag.

31-35 km: de definitieve uitputtingsslag – het lichaam smeekt om te stoppen

En ik ben daar geen uitzondering op, maar ik heb me voorgenomen om op geen enkele plek te gaan wandelen. Als ik ergens begin te wandelen, word het alleen nog maar zwaarder. Ik moet blijven lopen. Mijn lichaam schreeuwt en smeekt me om te stoppen. Ik wil gehoorzamen. En toch ook weer niet. Ik mag niet stoppen. Niet nu.

Ik vecht tegen mezelf. Mijn benen. Ik voel alleen nog maar pijn. Elke spier en elke beweging die ik maak. Is de marathon teveel van mijn lichaam gevraagd? Kan ik nog wel doorlopen? Ik weet hoe kwetsbaar en blessuregevoelig mijn lichaam is. Moet ik afhaken?

Deze vragen komen ongevraagd op me af. Het is niet langer een wedstrijd. Het is een gevecht. Alles in mijn lichaam zegt me dat ik moet stoppen, maar ergens is er een laatste restje hoop. Ik weet waar ik voor loop. Opgeven mag niet. Niet nu.

‘Leroy, je bent gek’

Mijn gedachten brengen me terug naar alle zware trainingen, de voorbereidingen en mijn dromen. Ze brengen me terug naar alles wat ik wil bereiken, de mensen die ik wil inspireren en de uitdaging die nu voor me staat. Dit, wat ik nu doe, moet een hoogtepunt worden. Geen dieptepunt.

Ik vind nieuwe krachten op weg naar de finish. Druk mijn muziek naar een hoger volume. Ik zie andere mensen wandelen en uitstappen. Maar ik moet door. En dan gebeurt er iets verschrikkelijks. Ik voel dat mijn hamstringspier zich oprekt, geef een schreeuw en hinkel op mijn rechterbeen verder.

35-40 km: ‘Leroy, je bent gek 2.0’

Nu voel ik dat ik echt langzamer moet lopen. En dat doe ik. Is dit het noodlot?  Langzaam probeer ik mijn linkervoet weer op de grond te zetten. Het lukt. Maar ik kan niet langer in mijn normale hardloophouding lopen. Mijn hamstringspier zit vast.

Ik verschuif mijn kracht naar het rechterbeen en gebruik mijn linkerbeen alleen nog om af te zetten. Het moet er echt belachelijk uitgezien hebben. Leuk voor de neutrale toeschouwer.

Als mindset coach is dit mijn grootste uitdaging om nu niet op te geven. Nu wordt het zwaar. Ik mag niet aan mijn beperkingen en de pijn denken. Ik schreeuw mezelf toe, roep mantra’s op en beeld mezelf in alsof ik de finish al ben gepasseerd.

In de allerlaatste kilometers kan ik soms weer ‘normaal’ hardlopen. Na 40 kilometer ben ik door de pijngrens heen en weet ik dat ik het red.

40-42,2 km: de laatste kilometers en de glimlach

Er verschijnt heel even een glimlach op mijn gezicht. Het publiek en de muziek van het evenement dragen mij in die laatste kilometers naar de finish. Ik passeer nog een laatste bocht voordat ik het Olympisch Stadion betreed.

In het stadion zie ik het overweldigende aantal van 10.000 man zitten. Iedereen juicht en moedigt je aan. Nog 500 meter. Ik schreeuw nog één keer, vecht tegen de tranen en de pijn die door mijn lichaam gaat.

Nog 200 meter. De finish komt nu heel dichtbij. De tranen beginnen te komen. Nog 100 meter. Ik zet mijn zonnebril af, gooi mijn armen in de breedte, sluit mijn ogen en hef mijn gezicht naar de lucht. Ik schreeuw nog één keer: JAAAA!!!

eerste marathon TCS Amsterdam Marathon 2016

Finish: dat onbeschrijfelijke gevoel wanneer je de finishlijn passeert

Bloed, zweet en tranen

Met bloed, zweet en tranen kom ik over de finish. Het is me gelukt in 3:58:32. Binnen de 4 uur. En wat een geweldige ervaring om mee te maken. Ik zal zeker nog een paar dagen mank lopen, maar dat was het allemaal waard.

Het wordt tijd om mijn vriendin te omhelzen en de marathonmedaille in ontvangst te nemen. Voor nu wil ik even niet meer denken aan hardlopen.

 

P.S. 1: Is je thee of koffie koud geworden? Of overweeg jij nu ook om een marathon te lopen? Laat het mij weten in het onderstaande reactieveld!

P.S. 2: Dit was een persoonlijk verhaal over mijn worstelingen en hoogtepunten tijdens de marathon. Een verhaal waarmee ik mensen wil inspireren hun passie te volgen. Je kunt meer dan je denkt. Zes maanden geleden liep ik voor het eerst meer dan 8 kilometer, drie maanden geleden liep ik mijn eerste Halve Marathon en vandaag liep ik de Marathon. Bekijk ook hoe ik dit fysiek en mentaal aanpakte zodat jij het in jouw voordeel kan gebruiken.

Lees hieronder meer:

 

 

Wil jij makkelijker op de hoogte blijven van mijn blogs? Dat kan!

Bespaar tijd en meld je aan via onderstaande button. Zo ontvang je wekelijks mijn gratis blog met tips om een leven met meer vrije tijd te krijgen!